பாப்லோ நெரூதா (Pablo Neruda)

அண்மையில் நூற்றாண்டு கண்ட பாப்லோ நெரூதா என்ற ஸ்பானிய கவிஞரைப் பற்றி ஊரெங்கும் பேச்சாயிருந்தது. தி ஹிந்துவில் ஞாயிறு தோறும் பத்தியொன்று எழுதும் ஷாஷி தரூரும் (Shashi Tharoor) கூட இந்த வாரம் அவரைப் பற்றித் தான் எழுதியிருந்தார். 'One of the greatest literary figures of last century' என்று.

பாப்லோ நெரூதா கம்யூனிஸம் பற்றி எழுதிய சில வரிகள் அதில் இடம் பெற்றிருந்தன:

You have given me brotherhood towards the man I do not know.
You have given me the added strength of all those living.
You showed me how one person's pain could die in the victory of all.
You have made me indestructible, for I no longer end in myself.

எத்தனை அபாரமான வரிகள். தான் நம்பிக்கை வைத்துள்ள சித்தாந்தத்தின் உயர்ந்த சிந்தனையை இதை விட அழகாக யாரும் எழுதி விட முடியாது. பிரமித்துப் போனேன்.

முதல் வேலையாக நெரூதாவின் வேறு கவிதைகளைத் தேடினேன். கண்ணில் சிக்கியது இது. காதல் தோல்வியைப் பாடிச் செல்லும் ஒரு உன்னதமான கவிதை. ஆங்கிலத்தில் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்ட பிறகும் கூட இதில் இவ்வளவு ஜீவன் இருக்க முடியும் என்றால் ஸ்பானிய மூலக் கவிதை ஏற்படுத்தக் கூடிய பாதிப்பை என்னால் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியவில்லை. நான் படித்த மிகச் சிறந்த கவிதைகளுள் ஒன்று இது. பொதுவாக நான் ஆங்கிலக் கவிதைகளைத் தமிழில் மொழி மாற்றம் செய்ய முயல்வேன். இந்தக் கவிதைக்கு என்னால் அதை நினைக்கக் கூட முடியவில்லை. அவ்வளவு தயக்கமாக இருக்கிறது. காதலின் ஆழத்தையும், பிரிவின் துயரத்தின் உச்சத்தையும் மிகுந்த அழகுணர்ச்சியோடும் மிகுந்த இயலாமையோடும் சொல்லுகிற கவிதை இது:

I can write the saddest poem of all tonight.

Write, for instance: "The night is full of stars,
and the stars, blue, shiver in the distance."

The night wind whirls in the sky and sings.

I can write the saddest poem of all tonight.
I loved her, and sometimes she loved me too.

On nights like this, I held her in my arms.
I kissed her so many times under the infinite sky.

She loved me, sometimes I loved her.
How could I not have loved her large, still eyes?

I can write the saddest poem of all tonight.
To think I don't have her. To feel that I've lost her.

To hear the immense night, more immense without her.
And the poem falls to the soul as dew to grass.

புல்லின் மேல் பனித்துளி வந்து விழுவது போல் என் ஆன்மாவில் விழுகிறது கவிதை. எத்தனை அருமையான சொற்சித்திரம்.!!

What does it matter that my love couldn't keep her.
The night is full of stars and she is not with me.

That's all. Far away, someone sings. Far away.
My soul is lost without her.

As if to bring her near, my eyes search for her.
My heart searches for her and she is not with me.

The same night that whitens the same trees.
We, we who were, we are the same no longer.

I no longer love her, true, but how much I loved her.
My voice searched the wind to touch her ear.

Someone else's. She will be someone else's. As she oncebelonged to my kisses.
Her voice, her light body. Her infinite eyes.

I no longer love her, true, but perhaps I love her.
Love is so short and oblivion so long.

Because on nights like this I held her in my arms,
my soul is lost without her.

Although this may be the last pain she causes me,
and this may be the last poem I write for her.

நான் சொல்ல என்ன இருக்கிறது, இதற்கு மேலே?